شمعه چې ورو ورو راویلېدله
پتنګ پرې خپله ایره شیندله
مړ هندو نه دی ميئن پتنګ دی
خپلې ایرې وړي ګنګ ته پخپله
* * *
په هسک کې ګورم اواره ستوري
پټه خوله خړ،خړ یو بل ته ګوري
خدای خبر څنګه،په څه محکوم دي
د چا له لاسه، د چا له لوري
* * *
ازاد مرغه وای ازاد الوتای
د لارې خس وای په باد الوتای
او یا خو رنګ وای د ښکلي مخ زه
د تاندې مينې په یاد الوتای
* * *
ابلیسه ګرځه په ویرانو کې
یا د شېخانو خلوت خانو کې
د نوي عصر علم ته خوار هم
بې شخصیت کړې په افسانو کې
* * *
چې وطن خوار وي د هیوادونو
ولس ټوک خور وي د ولسونو
په چا ډاډه یاست په چا سرلوړي
اې پلنو دښتو اې لوړو غرونو
* * *
ژوندون قمار و، بیا بیا مې بایلود
خو نپوهېږم په چا مې بایلود
نه به څه کم شي نه زیات که لاړم
وړیا ژوندون و، وړیا مې بایلود
* * *
لږ مې درنیسئ لوېږم له ټاله
د مينې درده، د حسن خياله
ماشومه طبعه مې غواړي لوټ کړي
په کهکشان کې د ادب ځاله