زما افغانې لورکۍ
بیګا دوه ستورو تر سبا پورې
په سپینو، سپینو ځلیدونکو څوکو
تا ته سندره د کتاب او د قلم لیکله
د خپلو وړانګو یې تراشلې تاته
د قلمونو څوکې
د خپل ټوټو یې جوړوله تا ته
د پاڼو سپينه نړۍ
ښکلې بابونه سرلیکونه یې
د پاس اسمان په لاجوردي تخته
تاته د برم او پرتم لیکله
زما لورکۍ ، زما افغانې لورکۍ!
زما دردیدلې، زما معصومې لورکۍ!
ستا تر حیا ستا تر وقاره ځار شه
دا تاج و تخت او ګدۍ
ستا په پوړنې به لاسو نه کښیښږدي
د سپرلی سپین ګلونه
سپوږمۍ به غیږه ورکړي، ښکل به یې کړي
ستا د پوړنې غبرګي څوکې
د وقار او سپیڅلتوب حدونه
بیا به د خپل جبین، د رڼا څړیکې او د سیورو د رنجو شیبې
ستا پر کمیس وشیندي
ترخې شیبې به د وخت، ترکاڼ اره، اره کړي
سپیدې به ستا اوږو ته سر را ټیټ کړي
د سهار لمر به،
د سپیدو د ګلابې رخسار ښکلونه واخلې
او ستا په سر به د زرینو څاڅکو
تړم باران وکړي
آسمان به ستا د کتابونو بکس کي
ستا په لاس کښلو د ښکلا او سپیڅلتوب توروته
په پټه خوله د التفاته ډک نظر وکړي
دا وخت به تیرشي،
د زمان سیند ته به ولویږي
ساحل به توی کړي ستا لمن ته
د کره غمیو ډکې لپې
اسمان به وخاندې په شونډوکې به،
وتاته راوړي د بوډي د ټال دوه غبرګ ټالونه
ورځې به وچي شي یوه، یوه به ورژیږي
لکه په منی کې د ونو پاڼې
بیا به یې باد او باران، د فنا غیږ ته یوسي
ستا د سپیڅلو اوښکو
تر نجابت او لطافته جار شم
زما وزړه ته د درد څړیکې راوړي
زما اروا ځوروې
نور مې دردمنه اروا مه ځوروه
زما افغانې لورکۍ، زما د وطن شهزادګۍ
ته د (بلخۍ) او د (ملالې) لوريه
ته د (نازو) او (عایشې) شعر یې
ستا د سر سپین پوړنې د (ګوهرشاد) د تاجه
ستا د لمنې عفت د (زرغونې) د غیږې
وارخطا کیږه مه
د خپل وجود په رڼا وړاندې قدم واخله
شمعه چې تته شي،
لوګي یې د هسک څنډو ته قدم واخلې
سهار ته لاس ورکړي
ورځې راویښې کړي
د رڼاګانو فصل د پسرلی د اسمان
پښې ښکل کړي
زما افغانې لورکۍ، زما د وطن شهزادګۍ
د خپل وجود په رڼا وړاندې قدم واخله
وارخطا کیږه مه، تلوللې کیږه مه
۲۰۲۲ / ۴ / ۹
غزل
د غرونو خړې څوکې مو چینې غواړي د لمـر
ژوند ټوله سیورو، واخیست په تیارو شو برابر
فطرت د کائـیناتو ته نه ښایـې بې غوری
شیبې د حسـن راوړه د رنګونو په محشر
وژلي یو ټپونو د دردونـو سـاه وتل دی
نظر د التفات پسـي مو ووتـل بصـر
کرلـي مو دی پلونه د رڼا او د سپېـدو
اوریځ د رحمت راوله خالقه زموږ په در
زموږ ښار په لاسونو کې دعاوې دی کرلې
لمنو ته یې واچوه مرجان دُر او ګوهر
یو څوک دې را ته وښیې، د تللو پټ منزل
یو څوک دې راشي رادې وړی د تللو لږ خبر
یو څوک د ې را ته ووایي هغه پر کومه ولاړی؟
هم هغه د (پروین) د نیمو شپو، د غیږ قمر
۲۰۲۲ / ۴ / ۸
غزل
حسن چې قدم پر طراوت اخلي
عشق د ځانه اور اخلي وحشت اخلي
تیرې شیبې راشي په اوږو دخیال
تیر ژوند مې د حال څخه مهلت اخلې
څاڅکی دیوخوب مې په جبین توی شې
تور ویښته د سپینو نزاکت اخلې
لمرچې د ماښام دیدن ته ورسي
سور شفق د څنډو اجازت اخلې
ټول ژوندون سراب دی، مسافره یم
میینه ده، قدم په لطافت اخلې
زه د چا دعایم هسکه تللې یم
زما عادت دستورو نه عادت اخلې
زه نګارخانه یم، زه هېنداره یم
پټ مې د څرګند نه بغاوت اخلې
اوښکې مې رڼاشي د تیارو پر لار
شپې مې د ( پروین) د غیږ وصلت اخلې
۲۰۲۲ / ۳ / ۱۲