میرویس نور کار نه لري، بس کورونه اخلي، ماتې ګوډې یې سموي، بیا دا کور په کرایه ورکوي، بل اخلي. او دا لېونی سخت طالع من هم دی. لا یې د نوي کور قواله سمه نه وي اخیستې چې خریدار ورته پیدا شي، شل دېرش زره ډا لره ګټه ورکوي، خو میرویس تر خرڅولو ، کرایه ورکول خوښوي. دا ورو ستی کور یې هم زما خوښ و هم د ده خپه، د پوټامک خوني سیند یې جوس کې بهېږي. شا ته یې د لویو ونو ځنګل دی .غرڅې او نور وحشی ځناوران ورکې لر بر کېږي، د ښکار اجازه نشته.

څو ځلی خو د پارک په ځای همدې کور ته ورتلم. د کب نیولو کنجک، ترموس کې چای، کڅوړه کې سینډوېچ، دوربین به را سره و. خو بیا یې خوند را نه کړ. دلیل دا و چې د سیند اوبه لکه د پنجاپی سترګې ، هندو وزمه مړې روانې وې. رنګ یې هم نیلي نه بلکه توت پاڼی شین و، لکه له حمام نه راوتلې وي. د آمو سیند یې را یاد کړ چې همداسې آرامه بهېده. دا یې هغه ځای و چې د کوکچې سیند ورګډېده. اوبه یې د لاجوردو په رنګ وې او د اوښ په شان یې غړانګې وهلې. چې به په هیبت او کڼوونکي شور ماشور په آمو ورننوتلې، پنځوس متره شنه لیکه یې ورکې جوړوله ، ایله به یې سیاله وشوه ، د آمو د خړو اوبو سره به ګډې، بیا ورکې شوې.

د میرویس پوټامک هم د آمو په شان مړ روان و. یو دوه اونۍ مې کبان ورکې نیول، غاړې ته مې یې ګوښې مېله کوله، خو بیا ترې زړه تورن شوم. د کوکچې سرکښ رود رایاد شو، د کونړ د راده نیلي اوبه رایادې شوې چې د غاړې په پستو شګو کې به یې د خپل یار رسول امین سره زموږ مېلې روانې وې، شپې به همالته د سیند درانه غوړمبهار ته خوب یووړو.

کوم اوزبک ملګري را ته د سارايي لېوه او د کلي د سپي د یارانې کېسه کوله. دواړو ډوډۍ په شریکه خوړله، کله به لېوه د ښکار هډوکي مډوکي راوړل، کله به سپي د کليوالو د خوراک پاتې شونې چې په هډوکو پورې به یې غوښه نښتې وه، وریژې او نور تبي والا خوراک به و، چې د لېوه ډېره خوښېده. کالونه تېر شول. یوه شپه سپي ورته وویل چې دا ستا ژوند خو د نېستۍ ژوند دی، کله موړ کله نهر. نو راشه زما سره کلي ته شه چې هره شپه غورمې پولاوونه درکړم. لېوه څو ورځې مهلت وغوښت. چې بیا سره میلاو شول ، لېوه ورنه مننه وکړه خو ویل یې چې کلی دې په تا بختور وي، زما هماغه د ښکار هدوکي خوښ دي. لږ تر لږه په مستۍ سره قولې اېستلی شم. دا کیسه مې د حبیبي صیب نه اورېدلې وه چې د لېوه له خولې یې دا پاړسي بیت نقل کړی و: که هردم مېتوان زد نعره یې مستانه د ر صحرا !!!!!

دا یوه میاشت شوه چې د میرویس د سیند غاړې ته نه یم تللی. پرون هغه راپسې راغی . ما ورته خپل عذر وړاندې کړ. هغه ویل چې داسې نشي کېدلی، یا په امریکا کې په خوشالۍ ژوند وکړه او یا ولې دې و طن ته نه ځې؟ سیاسي ته نه یې چې به دې ټلواله، جنګ سالاران، طالبان یا چارواکي وګواښي؟ ما ویل چې بچیه، رښتیا وایې خو دا سې وګڼه چې لاړ شم. داسې وګڼه چې د کوکچې، بنګي او کونړ د سیندونو زیارت وکړم، خو هغه امنیت چېرې دی چې د سیند د غاړې په نرمو شګو پرېوځم او شپې یې ترانې ته للو شم؟ هغه نعره یې مستانه اوس په سوو ساندو بدله شوې ده.