ژباړن: استاد سعدالدین شپون
هغه شیشکه، هغه چیژنه
چې یې زړوکی او سطل لاس کې
موښي او توږي د دفترغولي
یو وخت د کلي، د ښکلو میره وه
اوس یې عکسونه لا هم ځړېږي
په هالیووډ کې
دومره نیازبین ګلالي خلک
له برمه ولوېدل
دومره لویان نېکان
داسې نچوړ شول
چې د شک ځای
یې نور نه دی پرېښی
که زما اورې، نو وختي مړ شه
چې بیا په هغو خلکو شمار نشې
چې د عمرونو کړاو پرې تېر شو
که دې قسمت وي چې بوډا مړ شې
نو تابیه نیسه، چې کاکه مړ شې؟
منډه يی خپله کړه، بازار درخپل کړه
مال دولت غونډ کړه
که ضرورت وي تخت و تاج خپل کړ
چې بیا څوک نه وايي، دا ښه سړی و
خوعاجز ګنکی و، یا ګوډاګی و
ځینې خپل علم ته ډېر خامتما وي
ځینې اخلاق غواړي، سړیتوب ستایي
چې هغوی دا غوښتل ته یې هم لرلی شې
د شهرت تلاش چې هر څه شي خو
د زړبودن بې شهرتۍ ته، ګمنامۍ ته نه رسېږي
او نه دې انجام آسانه کولی شی
بهتره دا ده چې په فېشن لاړ شې
چې یو څو ملګري لا درسره وي
که څه هم په پیسو دې اخیستی وي
تر دې چې یکي یواځې پاتې شې
آخر به مړ شې، رغیدن نشته
له همدې اوس نه
تابیه کوه، تابیه کوه