د فکر او باطن جوړښت مو د ژوند له جوړښت سره نېغې اړیکې لري. که انسان خپل ذهن جوړ او خپلې ټولې غوښتنې په فکر کې منسجمې او باوري کړي، ټول حواس یې په یو ځايي ډول د هماغه موخې د ترلاسه کولو په موخه ګډ کار پیلوي او د یوه پیاوړي دروني ملاتړ په درلودلو سره خپلې موخې ته رسېږي.

ډېر به مو اورېدلي وي، چې خپل کار په شوق او شور سره وکړئ. مانا دا چې کار ته لومړی په فکري ډول ځان جوړ کړئ او په خپل زړه او فکر کې یې مینه وروزئ؛ بیا به وګورئ چې خپله کار په څومره لېوالتیا او شوق سره مخته وړئ. خو که له خپل کار سره څوک مینه ونه لري، نه به یې په کار کې خوند پاتې شي، نه په ژوند کې او هسې به یې یو بل سرخوږی ځان ته پيدا کړی وي.

پر ځان باور او عزت نفس هم کټ مټ همداسې دي. لومړی به پخپل فکر کې پر ځان باور روزې، د هر کار د کولو توانايي به پکې پیدا کوې او مخکې تر مخکې به یې په ذهني ډول سرته رسولو ته چمتو کېږې. یانې خپله هره موخه به په ټولو حواسو حس او درون کې منحل کوې او بیا به یې په پوره لېوالتیا د ترلاسه کولو لپاره هڅې پیلوې. که څوک په درون کې نه پر ځان باور ولري او نه هم پر خپلو وړتیاوو، بیا به یې پایله معکوسه وي او د یوې کړنې له پیله مخکې به یې په فکري ډول ماتې ته غاړه اېښې وي.

دا بېخي عامه شوې، چې تر هر څه مخکې فکري جوړښت ته اړتیا ده. فکري جوړښت د ژوند او ټولنې د پرمختګ او سموالي اساس دی. ټول انسانان د خپل لید له زاویې یو بل ګوري، د خپل فکر له معیارونو سره سم یو بل تلي او د سم او ناسم قضاوت پرې کوي.

که د هر سړي فکر جوړ وي، نو مقابل لوري کې به خپله څېره په تول پوره ویني او بل به هم د ځان غوندې سم سړی ورته ښکاري. که یې فکر جوړ نه وي، په نورو کې به هم ورته ستونزې او د خپلې څېرې انعکاس ورته ښکاري. یانې له خپل فکر او درن سره سم به یې په اړه قضاوت کوي.

ملي، وطني او ټولنیز ارزښتونه هم له فکره سرچینه اخلي، وروسته بیا په عمل کې ښودل کېږي. که یو څوک په دروني ډول یو ارزښت ونه مني، بیا به یې زموږ په څېر هر څه تر شعاره محدود وي، ځان به پرې مشهوره کوي او د دې ځان ښودنې له لارې به په خلکو کې خپل محبوبیت زیاتوي.

بله مسله دا ده، چې که فکر جوړ شي یو ملت جوړېږي، ستونزې یې حل کېږي او د پرمختګ په لوري چټک حرکت پیلوي.

یو ځای مې لوستي وو، “مهمه نه ده چې مخې ته دې څه دي؛ مهمه دا ده چې ته څه وینې.”

که فکر جوړ او وخت پر وخت یې پالنه وشي، بیا به خپلې موخې ته د رسېدو په لاره کې هېڅ ستونزه ونه وینو، ذهن ته به مو هېڅ وخت د نورو په اړه منفي فکر لاره ونه کړي او هېڅکله به د چا په اړه ناسم قضاوت ونه کړو.

که فکر جوړ کړو زغم به مو ښه شي، له نورو سره په ټولنیزو اړیکو کې به مو نرمښت راشي، له منفي فکره به خلاص شو، هر انسان ته به د انسان په سترګه وګورو او د یوې هوسا او باثباته ټولنې د رامنځته کولو هڅې به پیل کړو.