ځینی کسان د خپل کور څخه بهر ( د خپلو افکارو د فضاء څخه بهر ) د امنیت احساس نلری خو ځینو کسانو د مرمۍ ضد سدرۍ اغوستې او په هر اور او سمندر کی ور ګډېدای سی .
ځینی کسانو په عمومی حمام کی پوستین پر اوږو اچولئ دئ او د حیاء احساس کوی خو ځینی کسان بیا په عمومی حمام کی د یوه عادی لُنګ تړل کافی بللی دی.
په هره توګه؛
د امریکا په ټوله وچه کی یو پاچهی سیسټم هم شتون نلری.
په اروپا کی دوولس مشروطه شاهی دولتونه شتون لری.
په آسیا کی ۸ یا ۹ شاهی سیسټمونه حاکم دی چی پنځوس کلونه مخکی افغانستان او ایران هم د شاهی سیسټم درلوونکی وه.
امّا
سل، دوه سوه، لس سوه او شل سوه او زرګونه کلونه مخکی په بشری ټولنه کی شاه او شاهی سیسټم یوه عادی او حتی اړینه او ضروری مسئله وه.
خبره می دا ده چی:
د هیڅ تاریخی بهیر په لمنه کی د هیڅ شاهی کورنۍ د نادر خان او ظاهرشاه غوندی لټان او شارلټان او د تاریخ او جغرافیا او وولس څخه لیری شهزاده ګان نه دی تر سترګو سوی.
د اروپائی شاهانو د کورنۍ غړی د ګُره زامن د لوړو زده کړو شوقیان دی او د هر یوه ئې لږ تر لږه درې اروپائی ژبی زده دی او د محدودی عیاشۍ تر څنګ د کتابخانې شوقیان هم دی.
خو زموږ د سلو وروستیو کلونو شهزاده ګان د خړی زامن یا په بله ژبه د خرې زامن د هر څخه بېګانه لوی او بېګانه ورک سوی دی.
داسی ښکاری چی زموږ په ارګ کی یوه جادوئی ژوندۍ تابلو ( د فری ماسونری ) د پلانونو مهالویش ځوړند ؤ او هغوی ( شاه او شهزاده ګانو ته ) دا تابلو یوه ” تابو ” برېښېده او د خپل راتلونکی سرنوشت تصویر ئې پدې تابوئی تابلو کی لیدئ نو ځکه ئې په ارګ کی د یو نازولی میلمه پتوګه ژوند غوره کړئ ؤ.