ميندې خو هسې هم ډېرې مهربانې وي او په اولادونو ډېرې خپه کېږي، ځورېږي او ټپرېږي . خو زمونږ د مور مهرباني او خواخوږي بې کچه او له بريده تېره ده . ما نه غوښتل چې زما مور زما ليدوته راشي؛ خو زما له مشورې پرته هغه د لنډيکوتل حوالات ته زما ليدو ته راغله ، زه که له يوه پلوه د مور په ليدو او په دې خوښ شوم چې مور مې زه وليدم او څه نا څه ډاډه شوه ، خو له بله پلوه ډېر زيات غمجن ، اندېښمن او فکرمن شوم چې زما هغه مور چې تر زړبودۍ پورې يې د خپل کلي ژرنده او جومات نه دی ليدلی ، تر اوسه محجوبه او مستوره ده او د درندې کورنۍ ښځه ده ، د ظالمانو او مجرمانو له لاسه دې ته اړه شوه چې د لنډيکوتل د حوالات غوندې ځاى ته زما د ليدو لپاره راشي!!! . د هغې به څه احساس و او په زړه به يې څه تېرېدل چې زه يې په داسې چټل زندان کې وليدم؟!.

دا خبره زمونږ په خوا او خاطر کې هم نه راتله او ډېره راته لرې ښکارېده.

له مور، ورور او بچو سره کېناستم او کوښښ مې کاوه چې خپل ځان ډاډه وښيم؛ خو په اندونو کې ډوب شوم، څو ورځې ګنګس وم ، نه پوهېدم چې څه وايم، څه کوم، څه اورم؟ … زما د ټولو جېلونو کړاوونه يو پلو او زما د مور په راتګ زما خفګان بل پلو.

اوس يې چې راياد کړم هم وبوږنېږم ، غونى مې زيږ شي او په سوچونو کې ډوب شم . دې کار زما په زړه کې نه رغېدونکى داغ جوړ کړ چې تر عمره به مې هېر نه شي.

لس دولس ورځې وروسته بيا په زولنو کې خو په خلاصو سترګو د وسله والو خاصدارو په بدرګه د صدر پولټيکل دفتر ته بوتلل شوم، هلته يې په حوالات کې واچولم او سبا ته يې بېرته لنډيکوتل ته بوتلم ، هېڅ پوه نه شوم چې تـګ او بېرته راتـګ د څه لپاره ؟!

څو ورځې وروسته بيا د صدر پولټيکلۍ ته بوتلل شوم او په حوالات کې واچول شوم ، سبا ته د سپېشل برانچ ګاډى راغى او په تړلو لاسونو خو په خلاصو سترګو يې په ګاډي کې کېنولم او نامعلوم لور ته روان شو. له هوايي ډګرنه د ګوره قبرستان په لور لاره کې د هوايي ډګر له دروازې نه لږ مخکې کيڼ لاس ته په يو دفتر ورننوتو، چې ګڼ ګاډي پکې ولاړوو او ډېرې کوټې پکې وې ، زه نه پوهېدم چې دا کوم ځاى دى ؟ خو د پولټيکلۍ له حوالات نه د راوتو په وخت کې راته خاصدارو وويل چې ريمانډ ته دې بيايي او الله تعالى دې درته خير کړي …

نور بيا