زه ورته د مولوي خالص له دې خبرداري سره خوشبینه وم چې ویل یې حکمتیار  د اور پرتوګ دی، چې اغوندې یې سغۍ دې سیزي که نه یې اعوندې شرم دې ښکاري.

زه یې کابل ته په راتګ هم خپه وم هم خوشاله. بس هیاهو وه چې ارګ کې ځای ورته فرش کړي او که پعمان کې د یو بل منګور، سیاف د سوړې څنګ کې.

زما بو سوفي ورور دی چې ویل یې: تر آخره به کار سم وي، خو چې کارونه سم شي نو حکمتیار به په داسې یوه کم اصل خره سپور راروان شي چې عاقبت به یې په کنده کړي راخلاص. بیا به سل او یو نور شرطو نه  درلمبر کا.