نوشته: غ. جانباز

در این نوشته مختصر کوشش شده به تحلیل علل و عوامل اساسی موضوع پرداخته شود

– سیاسیون روسیه به آن باور اند که مسکو با بیرون ساختن طالبان از فهرست سازمان های ممنوعه، یکی از تضاد های اساسی را در سیاست خارجی خود در جهت افغانستان برداشت.

– مأمورین رسمی دولت، تجار و متشبثین دیر زمانی بود که نمی توانستند داخل مراودات و معاملات رسمی – حقوقي با حاکمیت دي فاکتو شوند، چون خطر آن می رفت که هر آن به علت تماس با یک گروه دهشت افگن به مسوولیت کشانده شوند.

– اکثر مقامات طراز اول و پالیسی ساز روسیه از آن برمیایند که طالبان واقعیت جامعه افغانستان بوده، و در حاکمیت کشور برای مدت متمادی باقی می مانند.

– به نظر طیف قابل ملاحظه (نه همه) از سیاست مداران و آگاهان تاريخچه مناسبات افغان – روسیه، خارج ساختن طالبان از فهرست “سیاه” زمینه آنرا فراهم می سازد تا در پاره ی از موارد، از قبیل قاچاق مواد مخدر، مدیریت موثر و مسلکی سرحدات و جلوگیری از تهديدات بالقوه‌ی تروریستی همکاری متقابلا مفید صورت گیرد.
– دوام انزوای افغانستان به حیث یک دولت عضو سازمان ملل متحد با دست کم ۴۰ میلیون نفوس می تواند گروه حاکم طالبان را در این کشور هرچه بیشتر تندرو تر و افراطی تر سازد که خطر آن می تواند تمام منطقه با هم پیوند خورده را تهدید نماید.
– روسيه دیگر نمی توانست این همه عوامل و عواقب را در نظر نگیرد و صرف نظاره گر باقی بماند.

– در میان محافل سیاسی با نفوذ روسیه دیر زمانی این دیدگاه حاکم بود که برای تأمین ثبات پایدار باید با طالبان از در گفتگو و تعامل پیش آمد.

– سیاسیون برجسته روسیه بارها تاکید نموده اند که طالبان یک نیروی نه تنها دینی – مذهبی بلکه، یک جنبش بالقوه و بالفعل سیاسی – اجتماعی مبتنی بر خصوصیات جامعه افغانستان است.
– ضمیر کابولوف، نماینده خاص روسیه برای افغانستان جدا به آن باور بود و هنوز هم از همین منظر برمی‌آید که طالبان ظرفیت آنرا داشتند و هنوز هم دارند که متدرجا از یک هسته شبهه – نظامی گوریلایی، به یک جنبش ملی – آزادیبخش گزار نمایند.

– تصور و درک این همه، آنعده از سیاسیون روسیه را که در مراجع و ارگان های دولتی روسیه در استقامت افغانستان به نحوی کار می کنند، واداشته تا به همکاری و نزدیکی با طالبان رو بیاورند.

– دقیقا با اتکا به همین اهداف، مسکو در سال ۲۰۱۵ به ایجاد پلاتفرم های گوناگون برای افغانستان پرداخت. “فارمت مشورتی مسکو”، “تروئیکا” و “تروئیکا پلاس” نمونه های بارز این کوشش ها می توانند شمرده شوند.

– مسکو با انجام مانور ها برای ایجاد پلاتفرم های فوق چند هدف را دنبال می کرد :
۱.سران طالبان را علیرغم توافق