خبره د لمانځه او جومات سوه؟ یوه خاطره ( لس ورځنۍ خاطره ) را یاده سوه؛
تقریباً درې کلونه د خپل ښار د مرطوبی هوا څخه ( د کرونا له وجی ) بهر نه وم وتلئ، کار او د کور د لوښو وینځلو او جارو نور هم ستړئ او ستومانه کړئ وم او لمریزی او ګرمی هوا ته می ډیر هوَس درلود. ښځی ته می ویل روپۍ راکړه چی تاوده ځای ته سفر وکړم، هغې را ته وویل چی روپۍ به درکړم خو کندهار ته باید ولاړ سم او ښې چکری ووهم، ما ویل نه کندهار ته نه ځم بلکه د وحی سرزمین ته ځم ، موافقه ئې وکړه ( البته د هغې هم زړه ؤ خو روغتیائی وضعیت ئې د سفر لپاره مناسب نه ؤ ).
د سفر په وروستیو ورځو کی می د ماښام لمونځ د روضې او بقیع تر منځ اداء کړ ( د مسجد په دننه برخه کی لمونځ مزه نه راکوی ځکه د ایرکنډیشن یخه هوا او د ټوخ ټوخ فسټیوال می سخت ځوروی).
د لمانځه وروسته د څنګ سره ناست کس ته متوجه سوم کوم چی قواره او لباس ئې افغان او پښتون ته ورته وه.
روغبړ می ور سره وکړ او د خپل عادت خلاف می ناببره ور ته وویل چی حاجی صیب کنداری ښکارې!
حاجی صیب په خوږه غیر کندارۍ لهجه را ته وویل چی کنداری نه یم خو بارکزی _ مامدزی یم . د کابل د شکر درې اوسېدونکئ یم، ښه حافظه ئې وه، تر جمال خان نیکه پوری ئې خپله د نسب شجره را ته تشریح کړه چی البته زما ئې اوس د شجرې حتی لومړی ښاخ هم هېر دئ.
وروسته ئې را نه وپوښتل:
” آښه، ته څوک ئې؟ ”
( که یو پښتون د بل پښتون څخه وپوښتی چی آښه ته څوک ئې نو معنی قوم او ټبر ئې څه دئ ).
ما ور ته په جواب کی ( بیا هم ناببره) ور ته وویل چی:
” زه خپله جَت یم خو ښځه می مامدزۍ ده “.
خپل سر ئې پر سپینی رخچینی سربېره وګَراوه او وئې ویل:
” چی ټول یو دی او هیڅ فرق نلری “.
ممکن مقصد ئې دا ؤ چی مثلاً مه بېرېږه د جَت توب پخاطر له افغانیت څخه نه وځې.
یو څو دقیقې مو نور مجلس هم سره وکړ او زه ترې را ولاړ سوم او ظاهراً مو یو بل ته دُعا وکړه.
څو ګامه ها خوا می د رسول الله ص سره نجوا وکړه او ور ته می عرض وکړ چی یا رسول الله!
” دا ستا د اُمت او حتی ټول بشریت GPS بد له کاره لوېدلئ دئ حال دا چی ستا سپیڅلی انسان فقط د یوې لنډی اِرشادی نسخې عملی کول د ټول بشر د ټولو پټو ناروغیو د التیام لامل ګرځی”.

دقیقاً همداسې ده.