ورونو تر اخره یی ولولی د لوستلو نه مو مننه:
ښاغلی عطا محمد نور د ښاغلی اشرف غنی دحکومت په اخرو وختو کی په بلخ ولایت کی وویل، چه زه ۲۵۰۰ دوه زره پنځه سوه مسلحه او دسنګر تکړه ملګری لرم. او دا یی هم وویل چه طالیبان به تر ابده په بلخ کی ورک کړم.
همداسی ښاغلی دوستم وویل چه زه ۳۰۰۰ دری زره داسی فدایی مسلحه ځوانان همدا اوس په بلخ کی لرم چه قومانده ورته ورکړم نو طالیبان به ریزومریز او تر پاکستانه به یی ورسوم.
په عین وخت کی ښاغلی عطآمحمد نور وویل چه ما او جنرال دوستم په شریکه سره امنیتی مجلس درلود، او پدی مجلس کی دواړو جدی فیصله وکړه چه طالیبانو ته به داسی ماتی ورکړو چه تاریخ کی به ثبت شی.

ګرانو افغانانو ورونو اوس تاسو فیصله او قظاوت وکړی، چه د عطا او دوستم ۵۵۰۰ جنګی او با اعتباره قووتونو ولی د ۳۰۰ طالیبانو په مقابل کی جګړه ونکړه. او په ډیره چالاکی عطا او دوستم آزبکستان ته وتښتیدل، او خپل جنګی او نیزدی ملګری یی د طالیبانو حساب او کتاب ته په بلخ کی په یو نامعلوم برخلیک کی پریښودل.
بیا عطانور د ازبکستان څخه په ډیره بیشرمی سره وویل، چه والله ډیره غټه دسیسه راته جوړه وه نو ځکه ما او دوستم ځانونه راویستل. دا ښاغلی خو د ۵۵۰۰ ملګرو په مینځ کی پراته وه، څو امنیتی کمربنده تری تاو را تاو وه، دوی خو د څو قلعه ګانو په مینځ کی پراته وه. آیا اوس به د دوی ۵۵۰۰ پاتی جنګیالی، افغانان، دنیاوال او نور خلک ددوی د دسیس خبره ومنی؟ چه والله مونږ ته غټه دسیسه جوړه شوی وه؟. ګلکار، نجار، دکاندار هم وای دسیسه راته جوړه شوی وه، سلمانیان، پنچر مینان، د مکتب چپلاسیان، د ښاروالی صفاکاران، د کرکټ، فوټبال او تلویزونو اشپزان هم وای، والله د غټی دسیسی څخه بچ شوم ځکه می بهر ته فرار وکړه.
نو اوس د ۵۵۰۰ دفاعی ځواکونو مشران په حقه دی، او که د پنچرمینانو او صفاکارانو خبری په حقه دی. او که دواړه یوشی دی.
زه خو دغی دواړو ته حیران یم. خو فرق یی دادی چه پنچرمینان او صفاکاران د غربت او فقر په دسیسه کی راګیر دی، او دشمال امپراتور او د مارانو مارشال د ډالرو اخستلو په دسیسه کی راګیر دی. دغی دواړو بی غیرتانو ته شرم دی، چه امپراتوری او مارشالی یی په ډالرو خرڅه کړه.
او نن بیا دبل هیواد څخه د جنګ او مقاومت چغی وهی.
اوس باید په یو اواز سره ټول اولسونه او هغه ریښتنی افغانان که بهر دی او که د هیواد دننه دی، په ډیره زیرکی او جدی ډول د دغی دواړو او دغو ته ورته لنډه غرانو څخه، لمړی د جنګی جرمونو، فساد یا غلاګانو او د هر ظلم او دوکی تصفیه او حساب واخیستل شی، او هم په بهر کی د میتروپول پولیسو ته ددغه قاتلانو د نیولو جدی اطلاع وشی، تر څو د هاګ محکمی ته یی وسپاری. او د هیواد دننه یی ټول جایدادونه او سامان الات ملی بودیجی ته وسپارل شی.
تر څو په راتلونکی کی د ۵۵۰۰ لښکرمشرانو د درواغو خیالی او جالی دسیسو او ډالری دوکو څخه نور لوړ رتبه پند او عبرت واخلی.
تل دی وی افغانستان
مننه

هغه د پښتو متل دی چې وايي: کاروان تېرېږي، سپي غپېږي. دې خلکو ته اوس یواځې همدا غپېدل ورپاتې دي. دغو لنډغرو غلو ته نور څه ورپاتې نه دي او په همدې شان یې ځانونو ته یوه بوختیا پیدا کړې ده. دوی په ډېر بد رواني حالت کې وخت تېروي. څه موده مخکې همدغه خطا چور ته یوه نږدې سړي راته وویل چې دې تښتېدلي خپل حواس د لاسه ورکړي، ښکنځلې کوي، نور ملامتوي او د خوب لپاره هره شپه درې ګولۍ اچوي.