منبع: دی گلوب اند میل

نویسنده : سیما سمر رييس سابق کمیسیون حقوق بشر افغانستان

مترجم : سید جمال اخگر

زمان آن فرا رسیده است که با هرکسی که بخشی از بازسازی افغانستان بوده است – با بیش از 40 کشوری که هنگام براندازی رژیم طالبان در سال 2001 حکومت را تقویت کردند، با نظامیان مرد و زن که برای کشور ما ثبات آوردند ، با سیاست گذاران که کمک مان کرد تا نهاد های را که باعث عملکرد و پیشرفت یک کشور می شوند و با داوطلبان بشر دوست که تعداد زیاد آنها برای کمک به ما در رفع بسیاری از اشتباهات آمده اند صحبت کنیم. اکنون ما افغانها به شما احتیاج داریم. آینده مشخص نیست. مذاکرات صلح غیر صادقانه و غیرقابل قبول است. اکنون فاجعه ای که در راه است باید آشکار شود.

اخیراً ، من با اعضای تیم مذاکره کننده افغانستان که با طالبان کار می کنند دیدار کردم . ما در باره نیاز به صلح ، توقف خشونت، احترام و حمایت از حقوق زنان، روزنامه نگاران و همچنین دیگر فعالین حقوق بشر و جامعه مدنی در افغانستان بحث کردیم.

اگرچه تیم مذاکره کننده افغانستان در مورد ظرفیت مذاکرات پر انرژی و خوش بین بودند ، اما آنها نا امیدی بسیار زیاد خود را از عدم سازش و موقعیت سخت طالبان و عدم وحدت ناراحت کننده دولت افغانستان ابراز کردند.

 طالبان: آنها به خشونت خاتمه نخواهند داد ، آنها نسل جدید جامعه مدنی را که در دو دهه گذشته شکوفا شده است را قبول ندارند و آنها مخالف حقوق بشر و قطعاً حقوق زنان هستند.

علاوه بر این، اکنون ما میدانیم که طالبان قصد داشتند از زور به عنوان وسیله برای کسب امتیاز در میز مذاکره استفاده کنند. و اکنون، به طور قابل پیش بینی، آنها ادعا می کنند که مذاکرات صلح تا زمانی که رئیس جمهور فعلی افغانستان از قدرت کنار نرود، کارساز نخواهد بود.

آنها ادعا می کنند که فقدان اراده سیاسی برای جلو گیری از فساد گسترده در دولت و اختلافات سیاسی بی پایان موقعیت تیم مذاکره کننده در دوحه را به شدت تضعیف می کند.

مردم افغانستان روند صلح را که ایالات متحده آغاز کرده است و اکنون مذاکرات میان دولت افغانستان و گروه طالبان ادامه دارد ، مشاهده می کنند. افغان ها طی 43 سال گذشته جنگ ، هرگز این اندازه به احتمال صلح نزدیک نبوده اند.

من و بسیاری از افغان ها این روند را فرصت طلایی برای پایان دادن به جنگ می دانیم و از همین رو برای پشتیبانی از پایان موفقیت آمیز این روند کمک می کنیم .

با این حال ، برای محافظت از روند صلح و به خطر انداختن سرمایه گذاری های که از سوی تمامی جوانب صورت گرفته است، می خواهم توجه جهانیان را به چند نکته مهم جلب کنم .

توافق نامه میان ایالات متحده و طالبان به صدا ها و خواسته های مردم افغانستان که بیش از هرزمان دیگر هدف قرار گرفته و کشته می شوند نپرداخته است. (به عنوان مثال ، روز یکشنبه ، دو قاضی زن ستره محکمه در کابل ترور شدند ، ولی مهاجمین مسلح ناشناس باقی مانده اند.(

برای دستیابی به نتایج پایدار ، روند صلح نیاز به زمان بیشتر و عزم و اراده بیشتر دو طرف دارد.

مهلت خروج نیروهای آمریکایی در 20 ماه می باید بازنگری شود ، زیرا زمان پایان جنگ و درگیری را نمی توان با مهلت تعیین کرد، بلکه بر اساس واقعیت ها و شرایط موجود قابل تعریف می باشد.

طالبان باید در بیان تغییر سیاست خود ، به ویژه در مورد حقوق زنان و آزادی بیان، مشخص باشند. در حال حاضر ، سیاست های آنها مانند سال های 1996 تا 2001 سختگیرانه است.

اگرچه افغانستان کشوری با ثبات نیست و به شدت به کمک های خارجی متکی است ، این کشور شروع به تشکیل نهاد های قدرتمند برای دیموکراسی و تامین حقوق برابر برای زن و مرد در قانون اساسی و داشتن رسانه های آزاد کرده است.

دیموکراسی نو پای ما در معرض خطر است – ما به مداخله شرکای بین المللی خود نیاز داریم .

افغانستان نا امن نه تنها تهدیدی برای افغان ها ، بلکه تهدیدی برای تمامی جهان است. زیرا یک افغانستان بی ثبات می تواند به پناه گاه های امن تروریسم مبدل شود که توسط دولت های مختلف، از جمله کشور های همسایه ما حمایت می شود.

برای جلوگیری از یک حادثه دیگر مانند 11 سپتامبر ، ایالات متحده نباید برای بیرون شدن از افغانستان عجله کند. امنیت افغانستان باید یکی از عناصر اساسی امنیت ملی ایالات متحده تلقی شود.

رئیس جمهور افغانستان باید به قانون اساسی افغانستان و حاکمیت قانون احترام بگذارد وبرای وحدت وصلح افغانستان تلاش کند.که باید شامل حمایت از زنان، روزنامه نگاران، مدافعان حقوق بشر ، فعالان جامعه مدنی و حقوق اقلیت ها باشد. سیاستمداران ما باید از مشاجرات سیاسی دست بکشند و برای اتحاد کشور تلاش کنند.

مذاکرات صلح باید از حمایت مردم افغانستان برخوردار باشد. آتش بس فوری لازم است تا بدبینی را به خوش بینی تبدیل کند و فرهنگی برای صلح ایجاد کند که شامل متوقف ساختن ، تصدیق کردن، بازدهی ، جبران خسارت و حفاظت در مقابل قربانی شدن باشد.

وضعیت کشور آشفته است. مردم باور خود را از دست داده اند. آنها به اندازه کافی رنج دیده اند. اگر کسانی که از ابتدا از ما حمایت می کردند اکنون توجه خود را به دولت افغانستان و طالبان معطوف کنند و خواستار این باشند که هر دو طرف با توجه به منافع مشترک مردم افغانستان روی میز بنشینند ، ما می توانیم به جلو حرکت کنیم. در واقع، ما می توانیم رشد کنیم. سپس جامعه جهانی می تواند به جای اینکه مجبور شود روند صلح را که نادرست و محکوم به شکست است مشاهده کند ، به دست اوردهای خود در افغانستان افتخار کنند.