تاند (پنجشنبه، د میزان ۲۶ مه) د طالبانو د صنعت او سوداګرۍ وزیر نورالدین عزیزي وايي، نور له بهر څخه د چرګانو د غوښو وارداتو ته اجازه نه ورکوي.
د ملي تلویزیون د راپور له مخې، ښاغلي عزیزي وویل، معلومه نه وه هغه چرګان چې له برازیل څخه افغانستان ته واردېدل، حلال وو که حرام.
د طالبانو د دې چارواکي په وینا، خلکو د برازیلي چرګانو غوښې په “شک او تردید” مصرفولې.
تر دې پخوا د چرګانو د غوښو کورنیو تولیدوونکو په ځلونو غوښتنه کړې وه چې له بهر څخه دې د چرګانو د غوښو واردات بند شي څو دوی په پښو ودریږي.
دې ته په کتو چې له بهر څخه د چرګانو د غوښو د مخنیوي پرېکړه ملایانو کړې، داسي ښکاري چې د طالبانو پرېکړه تر ډېره د داخلي تولید د ملاتړ لپاره نه وي بلکې د حلال او حرام د اندېښنې له کبله وي.
نورالدین عزیزي وویل: «زموږ علماوو او شیخانو پرېکړه وکړه چې له ګاونډیو او لېرې هیوادونو څخه د چرګانو غوښو واردات په بشپړ ډول بند شي ترڅو د کورنیو تولیداتو ملاتړ وشي.»
د دې راپور له مخې، د طالبانو د صنعت او سوداګرۍ وزیر په افغانستان کې د کرنیزو محصولاتو او تولیداتو د نندارتون د پرانیستلو په مراسمو کې وویل چې له دې پرېکړې وروسته د چرګانو واردات بند شوي، او اوس افغانستان په چرګانو او اړوندو محصولاتو کې ځان بسیاینې ته رسېدلی دی.
د هغه په وینا، اوس مهال “سلګونه زره کسان” په افغانستان کې د چرګانو د پالنې په برخه کې کار کوي.
طالب د اسلام نه تجارت جوړ کړی دی. کارونه به د ځان د ګتې د باره کوي نوم به د اسلام ورکوي. د انتخاباتو نه ویریږي، نو وايي اسلام کې انتخابات نشته. هههه
په دې کی هیڅ شک نشته د اسلام د مبین دین نه صرف دجب او قدرت ترلاسه کولو په پار کیږی
خبره د چرګ ده؟
” چرګ ” زموږ په وولسی ادبیاتو او فرهنګ کی تر ” زمری ” او ” خره ” وروسته دریم ځای لری همدارنګه د چرګ غوښه یو اشرافی او ویاړن خواړه ګڼل کیده ( البته مخکی وختونو کی، اوس خو چی ما ولیدل د ښار په ځینو برخو کی حلال سوی چرګان په دوکانو کی داسی بې آبه او بې ستره او لڅ پراته وه لکه عسکری لانده بوټونه) .
د چرګ په هکله د پنځوسو کلونو مخکی د خپل ښار بیان کوم ( د نورو سیمو د رواج په څرنګوالی خبر نه یم) :
کیسه داسی وه چی کله به یو کوربه غوښتل چی یو ډیر دروند او ګران او ځانګړی میلمه ته د میلمستیا بلنه ورکړی ( البته یو کس یا نهایتاً دوه کسان ځکه یو چرګ د ۳ یا ډیرو میلمنو لپاره کافی نه ؤ ) نو به سهار پر لس نیمی بجی د کوره راووت او د ښاروالی مخته کوم چی د چرګانو د تجمع مرکز ؤ لاړ او تر ۲ ساعتونو ګرځیدو او چنو وهلو وروسته به ئی یو مناسب چرګ رانیوی، د بایسکل پر کونجوغه به ئی په ښه مهارت وتاړه داسی چی هم خوږ او زخمی نه سی او هم ئی چیغی او فریادونه همداسی جاری وی څو نور کسان پوه سی چی مامور ساب چرګ رانیولی دی.
مامور ساب به دوی ورځی مخکی لا د خپلی کوڅی د مسجد د مُلا سره د چرګ د حلالیدو لپاره وخت نیولی ؤ، مُلا ساب به هم د دوو ورځو په موده کی خپله چاړه د شلومبو په کاچوغه ښه تېره کوله.
څه سر مو سره ګرځوَم، مامور ساب به مستقیم مسجد ته ورغی او داسی معلومیده چی مُلا ساب هم منتظر ؤ.
مُلا ساب به په ناز او نزاکت د چرګ پر ټول بدن لاس ور تیر کړ، لومړی به ئی د چرګ دواړی پښی تر خپلو پښتو لاندی کړی او وروسته به ئی لستوڼی او پایڅی را پورته او چرګ ته به داسی په ځیر کیناست تا چی ویل کوم فلایټ انجنیر دی، لومړی به ئی چاړه د چرګ پر سِنه او وزر ور تیره کړه او وروسته به ئی د چرګ ژبه آن تر زنګنو پوری را وایسته او بیا به ئی چاړه پر غاړه ور تیره کړه ( مامور ساب بیچاره وارخطا وارخطا کتل چی داسی نه مُلا ساب ور ته ووائی چی نیم چرګ زما حق دی ) .
هغه وخت د چرګ د حلالیدو متخصص مُلایانو عُمَری عدالت ته درناوی نه درلود ( چرګ او چرګه ئی دواړه حلالول ) خو نن سبا ملا حسن او ملا برادر او ملا حقانی او د امر بالمعروف د ریاست مامورین عُمَری عدالت په نظر کی نیسی او یوازی چرګ حلالوی ځکه د هغوی په باور د ” چرګی ” بدن عورت دی او د نر لاس باید ور سره تماس و نه نیسی.
امّا اصلی خبره:
که زموږ په وطن کی د چرګانو د روزلو پروژه ګړندۍ او بریالۍ سی ( البته په علمی توګه ) او داسی احساس وسی چی د چرګ د غوښو وارداتو ته اړتیا نشته نو په هغه صورت د وارداتو بندیز یو ګټور اقدام دی ځکه یو خو داخلی بازار ثبات مومی او بله دا چی د پیسو د وتلو مخه نیسی. بله دا چی تجربی ثابته کړیده چی د وینی لرونکی حیوان اسلامی ذبح او ماشینی ذبح ډیر توپیر سره لری ( یو پُسه یا چرګ که په اسلامی طریقه ذبح شی غوښه ئی ډیره صِحی او ګټوره او خوندوَره وی ).
وروستی خبره، هیله ده زموږ ګران وولس ته اوسمهال همهغه وچه ډوډوی ور ورسیږی او له لوږی تلف نه سی ( چی د ژمی موسم را روان دی ) د چرګانو وخت لا پاتی دی.
n
خبره د چرګ ده؟
” چرګ ” زموږ په وولسی ادبیاتو او فرهنګ کی تر ” زمری ” او ” خره ” وروسته دریم ځای لری همدارنګه د چرګ غوښه یو اشرافی او ویاړن خواړه ګڼل کیده ( البته مخکی وختونو کی، اوس خو چی ما ولیدل د ښار په ځینو برخو کی حلال سوی چرګان په دوکانو کی داسی بې آبه او بې ستره او لڅ پراته وه لکه عسکری لانده بوټونه) .
د چرګ په هکله د پنځوسو کلونو مخکی د خپل ښار بیان کوم ( د نورو سیمو د رواج په څرنګوالی خبر نه یم) :
کیسه داسی وه چی کله به یو کوربه غوښتل چی یو ډیر دروند او ګران او ځانګړی میلمه ته د میلمستیا بلنه ورکړی ( البته یو کس یا نهایتاً دوه کسان ځکه یو چرګ د ۳ یا ډیرو میلمنو لپاره کافی نه ؤ ) نو به سهار پر لس نیمی بجی د کوره راووت او د ښاروالی مخته کوم چی د چرګانو د تجمع مرکز ؤ لاړ او تر ۲ ساعتونو ګرځیدو او چنو وهلو وروسته به ئی یو مناسب چرګ رانیوی، د بایسکل پر کونجوغه به ئی په ښه مهارت وتاړه داسی چی هم خوږ او زخمی نه سی او هم ئی چیغی او فریادونه همداسی جاری وی څو نور کسان پوه سی چی مامور ساب چرګ رانیولی دی.
مامور ساب به دوی ورځی مخکی لا د خپلی کوڅی د مسجد د مُلا سره د چرګ د حلالیدو لپاره وخت نیولی ؤ، مُلا ساب به هم د دوو ورځو په موده کی خپله چاړه د شلومبو په کاچوغه ښه تېره کوله.
څه سر مو سره ګرځوَم، مامور ساب به مستقیم مسجد ته ورغی او داسی معلومیده چی مُلا ساب هم منتظر ؤ.
مُلا ساب به په ناز او نزاکت د چرګ پر ټول بدن لاس ور تیر کړ، لومړی به ئی د چرګ دواړی پښی تر خپلو پښتو لاندی کړی او وروسته به ئی لستوڼی او پایڅی را پورته او چرګ ته به داسی په ځیر کیناست تا چی ویل کوم فلایټ انجنیر دی، لومړی به ئی چاړه د چرګ پر سِنه او وزر ور تیره کړه او وروسته به ئی د چرګ ژبه آن تر زنګنو پوری را وایسته او بیا به ئی چاړه پر غاړه ور تیره کړه ( مامور ساب بیچاره وارخطا وارخطا کتل چی داسی نه مُلا ساب ور ته ووائی چی نیم چرګ زما حق دی ) .
هغه وخت د چرګ د حلالیدو متخصص مُلایانو عُمَری عدالت ته درناوی نه درلود ( چرګ او چرګه ئی دواړه حلالول ) خو نن سبا ملا حسن او ملا برادر او ملا حقانی او د امر بالمعروف د ریاست مامورین عُمَری عدالت په نظر کی نیسی او یوازی چرګ حلالوی ځکه د هغوی په باور د ” چرګی ” بدن عورت دی او د نر لاس باید ور سره تماس و نه نیسی.
امّا اصلی خبره:
که زموږ په وطن کی د چرګانو د روزلو پروژه ګړندۍ او بریالۍ سی ( البته په علمی توګه ) او داسی احساس وسی چی د چرګ د غوښو وارداتو ته اړتیا نشته نو په هغه صورت د وارداتو بندیز یو ګټور اقدام دی ځکه یو خو داخلی بازار ثبات مومی او بله دا چی د پیسو د وتلو مخه نیسی. بله دا چی تجربی ثابته کړیده چی د وینی لرونکی حیوان اسلامی ذبح او ماشینی ذبح ډیر توپیر سره لری ( یو پُسه یا چرګ که په اسلامی طریقه ذبح شی غوښه ئی ډیره صِحی او ګټوره او خوندوَره وی ).
وروستی خبره، هیله ده زموږ ګران وولس ته اوسمهال همهغه وچه ډوډوی ور ورسیږی او له لوږی تلف نه سی ( چی د ژمی موسم را روان دی ) د چرګانو وخت لا پاتی دی.
Reply
خبره د چرګ ده؟
” چرګ ” زموږ په وولسی ادبیاتو او فرهنګ کی تر ” زمری ” او ” خره ” وروسته دریم ځای لری همدارنګه د چرګ غوښه یو اشرافی او ویاړن خواړه ګڼل کیده ( البته مخکی وختونو کی، اوس خو چی ما ولیدل د ښار په ځینو برخو کی حلال سوی چرګان په دوکانو کی داسی بې آبه او بې ستره او لڅ پراته وه لکه عسکری لانده بوټونه) .
د چرګ په هکله د پنځوسو کلونو مخکی د خپل ښار بیان کوم ( د نورو سیمو د رواج په څرنګوالی خبر نه یم) :
کیسه داسی وه چی کله به یو کوربه غوښتل چی یو ډیر دروند او ګران او ځانګړی میلمه ته د میلمستیا بلنه ورکړی ( البته یو کس یا نهایتاً دوه کسان ځکه یو چرګ د ۳ یا ډیرو میلمنو لپاره کافی نه ؤ ) نو به سهار پر لس نیمی بجی د کوره راووت او د ښاروالی مخته کوم چی د چرګانو د تجمع مرکز ؤ لاړ او تر ۲ ساعتونو ګرځیدو او چنو وهلو وروسته به ئی یو مناسب چرګ رانیوی، د بایسکل پر کونجوغه به ئی په ښه مهارت وتاړه داسی چی هم خوږ او زخمی نه سی او هم ئی چیغی او فریادونه همداسی جاری وی څو نور کسان پوه سی چی مامور ساب چرګ رانیولی دی.
مامور ساب به دوی ورځی مخکی لا د خپلی کوڅی د مسجد د مُلا سره د چرګ د حلالیدو لپاره وخت نیولی ؤ، مُلا ساب به هم د دوو ورځو په موده کی خپله چاړه د شلومبو په کاچوغه ښه تېره کوله.
څه سر مو سره ګرځوَم، مامور ساب به مستقیم مسجد ته ورغی او داسی معلومیده چی مُلا ساب هم منتظر ؤ.
مُلا ساب به په ناز او نزاکت د چرګ پر ټول بدن لاس ور تیر کړ، لومړی به ئی د چرګ دواړی پښی تر خپلو پښتو لاندی کړی او وروسته به ئی لستوڼی او پایڅی را پورته او چرګ ته به داسی په ځیر کیناست تا چی ویل کوم فلایټ انجنیر دی، لومړی به ئی چاړه د چرګ پر سِنه او وزر ور تیره کړه او وروسته به ئی د چرګ ژبه آن تر زنګنو پوری را وایسته او بیا به ئی چاړه پر غاړه ور تیره کړه ( مامور ساب بیچاره وارخطا وارخطا کتل چی داسی نه مُلا ساب ور ته ووائی چی نیم چرګ زما حق دی ) .
هغه وخت د چرګ د حلالیدو متخصص مُلایانو عُمَری عدالت ته درناوی نه درلود ( چرګ او چرګه ئی دواړه حلالول ) خو نن سبا ملا حسن او ملا برادر او ملا حقانی او د امر بالمعروف د ریاست مامورین عُمَری عدالت په نظر کی نیسی او یوازی چرګ حلالوی ځکه د هغوی په باور د ” چرګی ” بدن عورت دی او د نر لاس باید ور سره تماس و نه نیسی.
امّا اصلی خبره:
که زموږ په وطن کی د چرګانو د روزلو پروژه ګړندۍ او بریالۍ سی ( البته په علمی توګه ) او داسی احساس وسی چی د چرګ د غوښو وارداتو ته اړتیا نشته نو په هغه صورت د وارداتو بندیز یو ګټور اقدام دی ځکه یو خو داخلی بازار ثبات مومی او بله دا چی د پیسو د وتلو مخه نیسی. بله دا چی تجربی ثابته کړیده چی د وینی لرونکی حیوان اسلامی ذبح او ماشینی ذبح ډیر توپیر سره لری ( یو پُسه یا چرګ که په اسلامی طریقه ذبح شی غوښه ئی ډیره صِحی او ګټوره او خوندوَره وی ).
وروستی خبره، هیله ده زموږ ګران وولس ته اوسمهال همهغه وچه ډوډوی ور ورسیږی او له لوږی تلف نه سی ( چی د ژمی موسم را روان دی ) د چرګانو وخت لا پاتی دی.