د آى ايس آى مجرمان چې بنديان انتقالوي؛ نو تل يې په څو کوڅو او سرکونو کې تاو راتاو کړي چې بندي فکر وکړي چې لرې يې بوتلم . نو همدا کار يې راسره وکړ او بيا يې يو پټ جېل ته وردننه کړم . وروسته راته معلومه شوه چې دا ځاى د هوايي ډګر او ګوره قبرستان تر منځ دى . له ګوره قبرستان نه چې تېر شې ، لومړى لوى چوک راشي؛ نو ښي لاس ته چې د صدر او هوايي ډګر لورته ور وګرځې ،کيڼ لاس ته پوځي ځاى دى چې لار ورته وړاندې کيڼ لور ته د صدر خواته په لږ وړاندې کيڼ لور ته ورننوتې ده . هلته چې په لومړي لوى وره ننوځې، دا د يو کور يا دفتر شکل لري چې څوکيداران پکې اوسېږي ، مخامخ پر بله لويه دروازه چې ننوځې ، ښي لاس ته پخوانۍ د انګرېزانو د وخت کوټنۍ دي او کيڼ لاس ته د امريکا يانو په ډالرو نوې کوټنۍ جوړې شوې دي . زه يې دننه د ښي لاس زړو،ژورو کوټنيو ته وردننه کړم ، مخې ته يې کوڅه او پنځه کوټنۍ دي . زه يې په اخري کوټنۍ کې واچولم . يوه بړستن پکې پرته وه، چې زړښت او خيري يې په ليدو پورې اړه لري ، لکه د پېښور د پوډريانو يا د اشنغرۍ د لېونۍ د بړستن غوندې وه . زمکه يې په پلنو تبزو (د شناختو تيږو) باندې پوښل شوې وه ، چت يې ډېر لوړ ؤ او له تراشلو پخوانيو لاړو (لرګيو) نه جوړ شوى ؤ. د دېوال خښتې يې هم څرګندېدې او د پخواني جوړ د اوسپنيزو ډنډو توره دروازه يې وه چې د آى آيس آى د تورې شبکې د تورو پنجابيانو د تورو پلمو ترجماني يې کوله. د چت لرګي يې له زړښت نه داسې تک تور اووښتي وو لکه د پخوانيو لوګي وهليو کوټو لاړي ، سخت تورکي او خيري يې نيولي وو چې لږ لږ به ترې راپرېوتل او زمونږ جامې او بدن يې راته تک تور کړى ؤ. دننه پکې پلاستيکي ډبى او د عمارتي رنګ تش ډبى د اودسماتي کولو لپاره ايښى ؤ. اودس ته يې هم نه پرېښودو. شواروز کې يو يا دوه ځله يې تشناب ته پرېښودو، نور مو اودس ماتی په ډبو کې کاوه . له ډبو نه به سخته بد بويي راتله په همدغه بد بويه کوټه کې مو خوراک، لمونځ او خوب وو. په يو بوتل کې به يې اوبه راکولې چې هم يې وڅښو او هم پرې اودس وکړو. دا بوتل به يې هم هر وخت نه راډکاوه، کله به د څښلو اوبه نه وې او کله د اوداسه . اودس به مو چې وکړ، نو د تيږو د فرش په چاودونو کې جمع شوې اوبه به مو په يوه ټوټه وچولې او ټوټه به مو په ډبو کې زبېښله . هر وخت مو اوبه نه شوې غوښتى او که کوم بندي به اوبه وغوښتې؛ نو پنجابي څوکيدارانو به سپکې سپورې ورته ويلې چې مونږ ټولو بنديانو به اورېدې . په دې کوټنيو کې ډېر لوړ دوه برېښنايي چراغونه وو چې شپه او ورځ به بل وو. په نورو کوټو کې دوه يا درې کسان وو او زه يواځې وم . بنديان به چې تشناب ته په ټاکلي وخت کې تلل؛ نوپه نورو پسې به يې دروازې بندې کړې . کله کله به په دروازه کې لږ وت او چاود پاتې شو، ما به ترې بنديانو ته کتل . په دوهمه ورځ مې د شيخ غلام الله ( رحمتى ) زوى مولانا عبدالقيوم وليد چې د ميتيازو ډبي يې په لاس کې نيولي وو او د وره له مخې مې تشناب ته لاړ . ډېر خوار شوى ؤ، بيا پوه شوم چې زما په خواکې کوټنۍ کې دى ، په يوه ځانګړې طريقه مو سره اړيکې ونيوې؛ ليکل يې ځکه مناسب نه ګڼم چې د آى آيس آى احمقان بيا هوښيارېږي .

څو ورځې وروسته يو تور پنجابی راغی، د کوټنۍ مخې ته ودرېد،څوکيداران زولنې په لاس ورسره وو، دتورو ډنډو دروازه يې پرانسته ، زولنې يې راواچولې، سترګې يې راوتړلې او دتحقيق اوتعذيب کوټې ته يې بوتلم، هلته په يوې چوکۍ يو تور پنجابی کېناست،پربلې يې زه کېنولم، د دواړو تر منځ مېز ؤ. يوه دوسيه ورسره وه، هغه يې مخې ته په مېز کېښوده او په اردو يې راسره خبرې پيل کړې . نه سلام، نه روغبړ، نه کوم انساني سلوک؛ خو له مخې يې وپوښتلم، زما او د هغه خبرې داسې پيل شوې:

ـ تاسو د جماعة الدعوه د شيخ جميل الرحمن، حاجي حيات الله، حاجي روح الله، ولي الله او مولوي سميع الله مخالفت ولې کاوه؟.

ـ تاسوته يې څه او دا له تاسو پورې څه اړه لري ؟.

ـ هغوی زمونږ دوستان دي .

ـ خو زمونږ دښمنان دي .

ـ ولې ؟.

ـ له دې به هم خبر يې .

ـ هو تاپه مونږ او هغوی پسې په يو کتاب کې ليکل هم کړي دي او له همدې امله دادی اوس بيا په جېل کې پروت يې، دا ليکل دې ولې کړي دي؟.

ـ چې له ليکلو خبر يې په دې به هم خبر يې چې ولې ؟.

ـ زه په پښتو نه پوهېږم او ستاسوکتاب په پښتو دی .

ـ نو بيا څرنګه زمونږ له ليکلو او مخالفته خبرشوې؟.

ـ دوسيه يې پرانسته، ويې ويل: ستاسو د کتاب ځينې برځې په اردو ژباړل شوي او په دې دوسيې کې له ما سره دي.

ـ نو د کتاب په کومې خبرې نيوکه لرئ؟.

ـ نيوکې ډېرې دي؛ خو دا ځل يواځې دا ووايه چې تاولې زمونږ او د دغو خلکو خلاف کاوه؟ او له دوی سره څه دښمني لرې؟.

ـ دابه هم درسره په دوسيه کې ليکل شوي وي.

– تاليکلي دي چې د جماعة الدعوه دغو مشرانو او ممبرانو (غړو) غوښتل چې افغانستان له پاکستان سره ضم کړي، درخواست يې ليکلی و او تاسويې مخالفت وکړ، همداسې ده؟.

ـ هو.

ـ نو په دې کې څه بدي ده؟.

ـ که يوځای کولوته اړتياوي، دپاکستان نوم لا اوس هم په پنسل ليکل شوی دی، افغانستان څو زره کلن تاريخ لري …نو پاکستان به په افغانستان کې مدغم کړو.

ـ په افغانستان کې څه دي؟.

ـ په افغانستان کې هغه څه دي چې تاسو يې نه لرئ او په خېټه مو ورپسې درد دی، افغانستان هغه نوميالي اوتاريخ لري چې تاسو يې نه لرئ…

ـ لکه څرنګه ؟.

ـ داتاسوچې د غزنوي، ابدالي او غوري په نومونو ميزايل او وسلې نوموئ،داڅه دي؟.

ـ په دې خو مونږ له يوه پلوه انډيا ډاروو او له بله پلوه هغوی ته ددې فاتحانو تاريخ وريادوو.

ـ تاسوخپل تاريخ او فاتحان نه لرئ؟.

ـ داخبرې پرېږده زمونږ او زمونږ د دوستانو مخالفت پرېږده که نه درته به ښه نه شي .

ـ ښه او ناښه ستاسو په لاس کې نه دي؛ خو زماهم يوه واوره، او هغه داچې پښتو کې يو متل دی چې څه کرې هغه به رېبې، تاسو چې څه کوئ؛ د هغو بد ې پايلې به هرو مرو وينئ. تاسو دغه منحوس او بې غيرته خلک په پيسو اخيستي دي، خو په ټولو افغانانو داسې ګومان مه کوئ، افغانان هم ستاسو پلمې پېژني او هم به غبرګون ښيي.

ـ تور مخ يې نور هم تور واووښت، زما د لاسونو زولنې يې په چت پورې له راځوړند زنځيرپورې وتړلې او په خنډنوکوتکونو يې سخت سخت ووهلم، غوښتل يې چې دپښو په منځ کې لغته راکړي؛ خو زه تاو شوم او دکلک بوټ په لغته يې زما دزنګون سترګه ولګېده چې ډېره سخته و دردېده او اوس هم عيبجنه ده …. ما، افغانستان او افغانانو ته يې سپکې سپورې کنځلې وکړې…..، په روانه کې يې راته وويل: مونږ د افغانستان لپاره ډېرلوی پروګرام نيولی دی، سرمايه ګزاري مو پکې کړې ده او ته مونږته خنډونه جوړوې!، مونږ په افغانستان کې خلک روزلي دي،ته به همدلته په دې جېل کې ومرې او هغوی به افغانستان مونږ ته حواله کړي، ته به د خپلو اعمالو سزا ووينې…. نور هم په وتوکې څه وبنګېده،پرې ونه پوهېدم چې څه يې وويل؟ خو وواته.

ډېروخت يې ځوړندپرېښی وم، بيا څوکيداران راغلل، د چت له زنځيره يې راخلاص کړم، سترګې يې راوتړلې او بېرته يې په بوينه کوټنۍ کې واچولم. څو شپې ورځې مې په دردونو او اندېښنوکې تېرې کړې.

ديارلس ورځې په دغه کوټنۍ کې يواځې وم ، بيا يې بهر نورو کوټنيو ته ور و ايستم او هلته يې د خليل په نامه له يو بندي سره په يوه کوټنۍ کې واچولم. دغه کوټنۍ د امريکا په ډالرو نوې جوړې شوې وې، د زړو انګرېزانو له کوټنيو نه تنګې، خو له هغو نه پاکې وې. د برېښنا (بجلي) هېڅ انتظام پکې نه ؤ، د ماښام ډوډۍ مو په تياره کې خوړه. نه پکې پکى ؤ او نه چراغ . زه چې په توره کوټنۍ کې د خيرو او يواځېتوب له امله تنګ شوى وم، دلته له خليل صاحب سره ملګرى شوم ، کوټنۍ پاکه وه او مخې ته يې برنډه نه وه، لږ اسمان هم ښکارېده، له دننه راته ښه وبرېښېده. خليل صاحب د تيرا اورکزى، د مموزو د اخونزادګانو له کورنۍ نه ؤ. د کوهاټ په لاره کې يې نيولى او د آى ايس آى بزدلانو ډېر سخت سخت وهلى ؤ، جامې يې ترې ايستلې وې، زوړند کړى يې ؤ، بيا يې کېنولى ؤ، لاسونه يې شاته ورتړلي وو، پښې يې پرې غځولې وې، بيا يې يو لوى لرګى په ورنونو ورته ايښى ؤ چې دواړه خواو ته تېرو بېر ؤ، د لرګي په يو سر او بل سر د آى ايس آى يو يو انسان ډوله سنډاګان ولاړ وو او درېيم لرګی په ورنو ښکته پورته وړ راوړ، چې دې کار د هغه غړي او پلې ټکولې وې، تر ډېره وخته نه شو ګرځېدى . اوس يې هم د يوې پښې پلې ويدې وې او ډېر په کړاو کې ؤ. خليل صاحب ډېر ښه سړى ؤ (نحسبه کذلک و لا نزکى علي الله احدا) ما ورته د صرف او نحوې درسونه ورکول او ډېر ښه ذهين ځوان ؤ، ښه به يې زده کول . ځينې ابتدايي قواعد يې زده کړل؛ خو څو مياشتې وروسته له ما جلا او بيا څه وخت وروسته خوشې شو. خليل صاحب زما ډېر خدمت کاوه، الله تعالى دې اجر ورکړي . زړه خواله به مو سره کوله . کله کله به د آى آيس آى له افسرانو نه کوم يو راغى، ما به ودراوه او د هغوي د ظلم ، پلمو، بزدلۍ اوبى غيرتۍ په هكله به مې ښې خبرې ورته وکړې . نو نږدې ټولو بنديانو به مې غږ اورېده او هغوى ټول خبر شول چې مسلم دوست بيا نيول شوى او راغلى دى. ما ته سپين ږيري مسئول وويل چې ستا په دې خبرو زمونږ د ادارې افسران ډېر په غوسه دي او نږدې يې زه له کاره ګوښه کړى وم چې مسلم دوست ولې په لوړ غږ سختې او سپينې خبرې کوي؟. او ولې نور بنديان خبر شول ؟! .ما به ورته ويل چې مونږ مجرمان نه يو، اصلي مجرمان تاسو يئ، چې مونږ او مونږ غوندې بې شمېره بې ګناه خلک مو په امريکا وپلورل . ستاسو له هوايي ډګرونو نه د عربانو ، اوزبکانو او نورو مسلمانانو نارينه او ښځينه لغړ او بربنډ په تړلو لاسونو ، پښو او تړلو سترګو امريکايي پوځ خپلو الوتکو ته خېژولي دي،تاسو ته شرم په کار دى، تاسو مرتد شوي يئ، تاسو ګڼكپان يئ، هم امريکايان غولوئ، هم خپل خلک او هم د اسلامي امت دتېرايستلو هڅې كوئ … تاسو زه د کتاب په ليکلو نيولى يم؟ ما چې کوم کتاب ليکلى دی، په هغه زه پښېمانه نه يم، هر څه مې چې ليکلي؛ صحيح مې ليکلي دي . تاسو ما په جېلونو او زولنو نه شئ ډارولى، زه به دا ځل ان شاء الله تعالى بل کتاب ليکم او له مخکني زيات حقيقتونه به پکې ليکم … تاسو يئ چې فدايي او استشهادي حملو ته خلک اړباسئ، بې ګناه خلک نيسئ ، تړئ يې ، برېښنايي ډنډې پکې منډئ ، په نازکو غړو پورې ورته پړي تړئ او راکاږئ يې، چې ډېر ځوانان په دې تعذيبونو له جنسي عمل نه پرېوتي دي … اوس چې دا ځوانان په تاسو استشهادي او فدايي حملې نه کوي، نو څه به کوي؟!. او د دوى په وس کې له استشهادي بريدونو پرته بل څه دي؟. د هغوى په سينو کې چې له تاسو غوندې مجرمانو نه د غچ اخيستلو کوم اور بلېږي، هغه له فدايي بريد نه پرته په بل څه شي سړېداى شي؟، تاسو د خلکو پت، عزت او هر څه لوټلي دي … له خپل طاغوتي قانونه هم تښتئ، مونږ په کوم جرم په کوم قانون دلته پراته يو؟…..