له کمانډر سره د جګړې له همدې ورځې نه ما د لوږې اعتصاب وکړ؛ نه مې ډوډۍ خوړه او نه مې اوبه څښلې. د استخباراتو په جېلونو کې غذايي اعتصاب کومه ګټه نه لري؛ ځکه چې هلته نه خبري رسنۍ خبرېږي او نه خلک؛ خو ما غوښتل چې نورو بنديانو ته جرات ورکړم او راويې پاروم، په وره کې به ولاړ وم او هر افسر مفسر به چې راته؛ نو په لوړ غږ به مې ښه څانډه، بزدلي او ظلمونه به مې يې ورته په ګوته کول، زما خبرې به ټولو بنديانو اورېدې او په هغوى به داسې لګېدې لکه د زړه ټکور او د زخم پټۍ. ځينو ملګرو به راته نصحيت هم کاوه چې دومره سختې خبرې مه کوه او تاوان به درته وکړي، دا ظالمان دي… خو ما پروا نه کوله. په کوټنۍ کې راسره قرآن کريم ؤ، هغه ته به مې ګوته ونيوه او افسر ته به مې ويل: دا قرآن وايي چې ته مرتد کافر يې، ستا باداران مرتدان کافران دي… يوه ورځ يو افسر را سره ولاړ ؤ، خبرې يې کولې؛ د دې لپاره چې ماته وښيي، چې ګنې مسلمان دى، راته ويې ويل: زه ځم د لمانځه وخت دى، لمونځ کوم. ما ورته وويل: ستا لمانځه ته هېڅ اړتيا نشته، ته له اسلامه خلاص يې ، ستا له اسلام سره هېڅ تعلق نشته، زه درته وايم چې لمونځ مه کوه، قرآن ته مې لاس ونيوه او ورته ومې ويل چې دا د الله تعالى کتاب وايي چې دا مرتدان دي…

بيا د وره له مخې نه لږ ګوښه شو ، نسوار يې توکړل او بېرته رامخامخ شو، راته ويې ويل چې ستا په مخکې نسوار نه توکوم؛ ځکه چې ته خو هر څه ليکې، بيا به دا زما نسوار هم په کتاب کې ليکې. ما ورته وويل : هو دا ستا نسوار به هم ليکم او _ په کونج کې د ميتيازو ډولچې ايښې وې، هغو ته مې ګوته ونيوه چې – دا به هم ليکم اوستاسودابوينه کوټنۍ ، ستاسو بزدلي، ستاسو ظلمونه او نور… ټول به ان شاءالله ليکم.

بيا مې ورته دا شعر ووايه:

دې افسر د ګوانټانامو د زندان د حالا تو په هکله راڅخه ډېرې پوښتنې وکړې، ما لنډ لنډ معلومات ورکول او ورته ومې ويل چې نور په ( ماتې زولنې) کتاب کې وګوره . مسکى شو او ټنډې يې د حال په ژبه راته وويل چې ته لا اوس هم ( ماتې زولنې ) يادوې؟!. ماخبرې لنډول غوښتل او هغه اوږدول،کله چې ګوانټانامو ته د انتقال په وخت کې پړاو په پړاو په وحشي ډول د جامو د ايستلو او بربنډولو خبره راغله؛ نو ويې ويل چې مونږ خو له چانه جامې نه باسو، مونږ له امريکايانو نه ښه يو. خو لنډ ګواه پيدا شو او خليل تيراوال ورته وويل چې ولې نه ؟ له مانه مو جامې ايستلي او داسې داسې تعذيبونه مو راکړي دي . له دې سره بېخي چوپ شو ، لاړې يې ونښتې ، رنګ يې وواهه او سخت خړ شو. ما ورته کيسه وکړه او ددوى د ادارې د جرمونو په هکله مې ډانګ پېيلې اوسپينې ورته وويلې . دا کس اګر چې افسر و، خو له پنجابي څوکيدارانو نه سخت وېرېده.

خبرې ډېرې اوږدې شوې آخر پاڅېد، زما نورو دواړو ملګرو ته يې مخ راواړاوه، ماته يې لاس ونيوه او هغوى ته يې وويل: له تاسو سره داسې سړى شته او تاسو لا اوس هم خپه يئ؟!.

هغه لاړ او مونږ يې پرېښودو.

په دې منځ کې ( چل ول چاچا) هغه زړه بړستن هم په يوې لېلامي بړستن بدله کړه، چې ډېره نرۍ وه، خو پاکه وه.

د ربړونو او کړاوونو…… ؛ خو له الله سبحانه وتعالى سره د اړيکو جوړولو او ټينګولو شپې او ورځې وې چې تېرېدې.