قریب به چهل سال است که سایه شوم جنگ در این کشور سایه افگنده و همه ده و دیار، شهر و بازار وطن به کندواله بدل شده و مردم عذاب کشیده این سرزمین چه مصایب و مشکلاتی که نبوده دیدن از در بدری و آوره گی فقر و فاقگی تلفات جانی و مالی و عربت اعتیاد همه را تجربه کردن ولی کجاست که جنگ این ما در همه خبایث از این سرزمین رخت بر بند و مردم ما بعد از اینهمه عذاب کشی ها نفس راحتی بکشند تنها چیز یک گاه گاهی میخواهند دهان زهر آلود مردم را شرین نمایند گفتن صلح است و از آمدن آن مژده ها دادن و میدهند و بخاطر آن نهاد ها جور کردن و حتی وزارت صلح هم جور شد و خارجی ها هم از داخلی ها پس نماندن و آنها هم تلاشها کردن و مذاکرات نمودن از اینجا تا مسکو، آلمان، پاکستان، اندونیزویا و غیره جاها محافل گرفتن گرد هم آمدن گپ زدن و گپ زدن ولی نتیجه همان بود که بود اما طی یکسال گذشته خلیل زاد هم به نمایندگی از دولت امریکا در این عرصه قدم پیش نهاد و مذاکرات پیهم نفس گیر با طالبان در قطر انجام دادن و تا هنوز هم انجام میدهند گاهی مستقل و گاهی هم با مشوره با دولت افغانستان حال تازه گروهی طالبان را وادار به آن ساخته اند تا تن به آتش بس موقت ده روزه بدهند تا اعتماد سازی بیشتر میان طرفین دولت و طالبان بوجود آید و رفته رفته به صلح واقعی نزدیک شویم هر چند رهبری و حامیان گروهی طالبان هراس دارند که اداره و کنترول گروهای جنگی طالبان  از دست شان نرود زیرا تجربه آتش بس سه روزه سال گذشته درس فراموش نا شدنی برای طراحان جنگ در افغانستان است که در آن وقت لشکریان جنگی گروهی طالبان به مساعد شدن فرصت در کنار برادران خود که در صفوف قوای مسلح افغانستان بودن و هستند یکجا شده و برادر وار با هم ابراز محبت با یکدیگر می نمودن و در یک سفره نان خوردند از جنگ و برادر کشی نادم بودن و بعد از ختم آتش بس به مشکل به جبهات جنگ سوق داده شدن و تعدادی هم از جنگ دست کشیدن حالا که باز هم با فشار های جامعه جهانی خصوصآ ایالات متحده امریکا بر پاکستان و طالبان آماده گردیده اند تا آتش بس موقت نمایند و با استفاده از آن مذاکرات بین الافغانی نیز شروع گردد یک قدم مثبت است.

امید واریها بر این است که با دوام فشار ها بالای حامیان جنگ در افغانستان امکان ختم جنگ و تامین صلح در کشور تحقق یافتنی است در غیر آن فقط صلح گفتن صرف گپ خواهد بود مانند گذشته بنآ توقع ما از جامعه جهانی سیاسیون افغانی و دولت مردان کشور اینست تا از کشور های تاثیر گذار بر پاکستان بخواهند که فشار های واقعی را بر پاکستان وارد نمایند تا برای طالبان اجازه دهد که به مذاکرات صلح تمکین نمایند و از جنگ و خونریزی ناحق در کشور ما دست بردارند.