بیائید از ورزشکاران ما بیاموزیم
سید جمال اخگر
ورزش که از آن عنوان زبان بین المللی تمام کشورها نیز یاد شده است در واقع بهترین وسیله غرض همبستگی جوامع می باشد و همواره سبب نزدیکی نژاد ها و ادیان کوناگون جهان گردیده بهترین وسیله برای ابراز صمیمیت و پیام های بزرگ انسانی بوده است.
کشور عزیز ما افغانستان با آن که سال های سال درگیر جنگ و کشمکش بوده و تا اکنون نیز دست تروریزم از گریبان این ملت رنج دیده رها نگردیده و همه روزه از مردم شریف ما قربانی می گیرد مگر با وجود تمام چالش های فرا راه شهروندان این مرز و بوم جوانان دلیر کشور در عرصه های مختلف ورزشی دست آورد های چشمگیری را کسب نموده اند باعث بر افراشتن شدن پرچم پر افتخار کشور ما در میادین بزرگ ورزشی دنیا گردیده است.
کارشناسان و مسئولان ورزشی کشور سال 1396 را به عنوان سال طلایی ورزش افغانستان یاد کرده و می گویند که ورزشکاران افغانستان در سال گذشته دست آوردهای بزرگی را کسب کرده اند که مهمترین آن پذیرفته شدن تیم کرکت افغانستان به عضویت دایمی در شورای جهانی کرکت ، پیروزی های چشمگیر راشد خان در بازی های کرکت و شناخته شدن وی به عنوان توب انداز شماره یک جهان ، کسب عنوان آقای عضلات پرورش اندام آسیا و آقای عضلات آماتور جهان از سوی احمد یاسین سالک قادری ، شکست راب ولکنسن فایتر قدرتمند آسترالیایی در سازمان (یو اف سی) از سوی سیر بهادرزاده،کسب مدال طلا در مسابقات آسیایی ورزش ججیتسو از سوی حسین بخشی صفری، و پیروزی های پیهم احمد ولی هوتک و باز محمد مبارز در مقابل حریفان شان و شناخته شدن عبدالعظیم بدخشی به عنوان سوپر فایتر یکی از بزرگترین لیگ های مبارزات آزاد (اس اف ال) و برخی از ورزشکاران دیگر که با دست آوردهای گسترده توانستند نام و پرچم افغانستان را در جهان بلند نمایند ، می باشد.
در آخرین مورد و در بازی های راه یابی به جام جهانی کرکت ورزشکاران تیم ملی کرکت کشور با یک درخشش بی نظیر تیم های ملی کشورهای آیرلند، ویست اندیز، امارات متحده عربی را از پیش رو براشت و نیز در بازی قهرمانی در گروپ خویش افغانستان توانست علاوه بر شکست تیم ملی ویست اندیز راشد خان یک ریکارد تازه را در دنیای کرکت به ثبت رسانید.
کسب افتخارات ورزشی از سوی ورزشکارن ما همواره باعث شادی و سرور هموطنان عزیز ما گردیده و با هر پیروزی گل لبخند و شادی بر لبان هموطنان دردمند و خسته از جنگ ما شکفتانده اند که با هر پیروزی هموطنان ما بدون تبعیض به رقص پایکوبی و استقبال از ورزشکاران خویش برخواسته اند.
دیشب زمانی که تیم ملی کرکت افغانستان در مقابل تیم ملی ویست اندیز به پیروزی رسید من شاهد صحنه های شیرینی در جاده ها و کوچه های محل بود و باش خویش بودم و این شیرین ترین خاطراتم از زندگی واقعی و دلیل اصلی این نوشتار می باشد.
هنگامی که شور و شوق شهروندان مان را از اقوام مختلف کشور در هنگام پیروزی تیم ملی کرکت دیدم اشک شادی از چشمانم سرازیر شد و با خودم گفت ایکاش سیاستمداران ما نیز بتوانند با ارائه راهکارهای موثر هموطنان ما را به وجد آورده و زمینه شادی این ملت ستمدیده را مساعد سازند اما متاسفانه همواره سیاست گذاران ما راه های اشتباه را رفته و باعث رنجش خاطر ملت ما گردیده اند. طوری که آقای سید اسحاق گیلانی با دیده در آیی تمام پاکستان را کشور دوم خویش خوانده و زادگاه خویش (افغانستان) را محل حمله بالای کشور پاکستان اعلام داشت.
من به عنوان یک شهروند این خاک از تمام سیاستگران خویش می طلبم تا دیگر از تخریب یک دیگر دست بردارند و یک صدا در کنار دولت و مردم خویش قرار گیرند زیرا تنها راه رسیدن به آرامش و ثبات وحدت نظر تمام اقشار و ملیت های این خاک می باشد، هرگاه سیاستگران ما بخواهند می توانند همانند ورزشکاران ما نقش بارز در همدلی و یکپارچگی ملیت های مختلف ایفا و زمینه صلح و آرامش دایمی را در کشور فراهم سازند زیرا ایستادن در کنار دولت و مردم در واقع گذاشتن بنای آرامش یک ملت است.
زنده باد ورزشکاران گرامی ما
